Sabahat Abla / M. Hakkı Yazıcı

Sabahat Abla

Ben, Sabahat Abla, bir de kedisi Minnoş,

Püfür püfür esen balkondayız hepimiz

Çayı demledik, tepside kurabiyeler

Muhabbeti, eski hatıraları da koyunca yanına

Tastamam oldu keyfimiz.

Bak dedi, Sabahat Abla,

Şu parmağımın ucunda gördüğün yıldız var ya

Çok koşturdu peşimde zamanında

Ağustos böcekleri güldü bahçeden

Aldırmadı Sabahat Abla,

Anlatırken romatizma ağrılarını unutuyor

Kimse inanmaz belki, ama öyle dedi

Vermedi babam işi gücü yoktur diye

Niye inanmayacağım ki Sabahat Abla, inanırım

Derken ışığı yanan komşu evlerden bir bağırtı

Kız Aysel, geberesice yat artık, uyu!

Yarın sabah erkenden pazara gidivecez.

Komşu teyze kızına sesleniyor.

Kızına sesleniyor, ama ses benim yüreğimi deliyor

Sabahat Abla, ben gitsem artık gari?

Yarın sabah erken pazara gitcem

Nereye gidiyorsun, daha erken yavrum,

Daha eniştelerini anlatcem sene.

Sen artık yaşlandım demeyecek misin hiç,

Sabahat Abla!?..

Recep, Şaban, Ramazan;
Üç de ondan evveli

Koca yüzü mü gördü ablan,
Dediğinin üzerinden yirmi yıl geçti.

Sayısını ben bile unuttum, helvasını yediğimiz kocalarının.

İyi ki romatizmaların azmış, yine çarpıntın varmış,

Yoksa yağmur, çamur demez girmezdin eve.

Hayat seni yoramadı, ama sen hayatı yordun be, Sabahat Abla.

Torunlar bilsin neler yaşadığımızı diye
Buzdolabının atası, eski tel dolabını; çamaşır makinesinin atası tokacı
Sergilediğin, artık denizi göremeyen balkonunda
Uzaklara dalma sakın çayını yudumlarken

Aslında iyi yaşadın,
Güneşi, denizi bile eskittin; sen eskimedin.
Kızmazsan, “Laubali olma, evladım!” demezsen

Sana “Helal olsun be, Sabahat Abla!” diyebilir miyim?

01 Ekim 2012, Moskova