Ve Kapanır Parantez Öykü ) / M. Hakkı Yazıcı

Ve Kapanır Parantez  

                                                                                                                         Kitaplarda Ölmek

                                                                                                              

                                                                                                                            Adı, soyadı 

                                                                                                                            Açılır parantez 

                                                                                                                            Doğduğu yıl, çizgi, öldüğü yıl, bitti 

                                                                                                                            Kapanır, parantez. 

                                                                                                                            O şimdi kitaplarda bir isim, bir soyadı 

                                                                                                                            Bir parantez içinde doğum, ölüm yılları. 

                                                                                                                            Ya sayfa altında, ya da az ilerde 

                                                                                                                            Eserleri, ne zaman basıldıkları 

                                                                                                                            Kısa, uzun bir liste. 

                                                                                                                            Kitap adları 

                                                                                                                            Can çekişen kuşlar gibi elinizde. 

                                                                                                                            Parantezin içindeki çizgi 

                                                                                                                            Ne varsa orda 

                                                                                                                            Ümidi, korkusu, gözyaşı, sevinci 

                                                                                                                            Ne varsa orda. 

                                                                                                                            O şimdi kitaplarda 

                                                                                                                            Bir çizgilik yerde hapis, 

                                                                                                                            Hâlâ mı yaşıyor, korunamaz ki, 

                                                                                                                            Öldürebilirsiniz.

                                                                                                                           Behçet Necatigil

Yoktum; daha yeni ölmüştüm, üzerimde müthiş bir hafiflik vardı.

Daha önce hiç bu kadar ölmemiştim.

Bedenimi hastane odasında bırakıp, dışarı çıktım… Merdivenleri iner çıkarken hiç zorlanmıyordum. Akşam olmuştu; güzel bir sonbahar akşamıydı. Nereye gittiğimi bilmeden uzunca süre yürüdüm…

Şaşkındım… Öleceğimi bildiğim halde yine de olayın şokunu üzerimden atamamıştım. İnsan ölmeden nasıl bir şeyle karşılaşacağını bilemiyor… Boğazın Anadolu yakasını bir uçtan bir uca yürüyerek katettim. Hiç yorgunluk duymuyordum; tuhaf bir duyguydu.

Uzun süredir pençesinde kıvrandığım ölümcül hastalığın neden olduğu ağrılarımdan kurtulmuştum. Öldüğüme göre sorumluluklarım; her ayın ev kirasının, telefon, elektrik, su faturalarının, çocukların okul taksitlerinin ödenmesi gibi yükümlülüklerim de yoktu.

Artık ürün veremediğimi, yazarlık serüvenimin sona erdiğini söyleyen edebiyat eleştirmenlerinden, ikide bir sözleşmemizi burnuma dayayan yayıncımdan kurtulmuştum.

Çok uzun süredir hayal edip de yapamadığım her şeyi yapabilirdim. Avare avare sahilde dilediğimce dolaşabilir; çimenlere boylu boyunca uzanıp gökyüzünü; güneşi, ayı, yıldızları, bulutların seyrini, kuşları izleyebilirdim.

Bütün bunları yapmak için bolca zamanım olacaktı; ancak önce kendi cenazeme mi gitseydim? Tereddüt içindeydim… Aslında merak etmiyor da değildim.

O an aklıma geliveren, Aziz Nesin’in “İçimde bir merak / öyle bir merak ki / ölümümden bir ay sonra / bir güncük yaşamak / ve / dostu düşmanı / suçüstü yakalamak “ dizelerini mırıldanarak yürüdüm.

Sabah olmuş, güneş yüzünü göstermişti. Esnaf dükkanlarının kepenklerini açmaya başlamıştı. Yeni gelmiş gazete balyalarını açan bir bayiin yere serdiği gazete kümelerine göz gezdirdim. Birinci sayfalara ekonomi ve savaş haberleri hakimdi; hep sıkıntılı haberler… Bunlardan da kurtuldum diye düşündüm. Gazetelerin bir ikisinde sağ alt köşelerde benimle ilgili haberler vardı: “Edebiyatımız önemli bir ismini kaybetti,” gibi başlıklar atmışlardı. Bu “önem” sözcüğüne şaşırdım.  

Güldüm.

Daha önce hiç bu kadar gülmemiştim.

Her yere rahat girip çıkabiliyordum ve hiç kimse beni görmüyor, fark etmiyordu.

Nereye gömüleceğimi biliyordum. Karacaahmet’teki aile kabristanında bana da yer vardı. Önce gasilhaneye gittim. Zavallı bedenim bir cenaze arabasında tabutun içinde getirildi. Sağlığımda yıldızımızın hiç barışmadığı bacanağım cenaze arabasında şoförün yanında oturuyordu. Bir başka arabayla arkadaşlarımdan, komşulardan birkaç kişi geldi. Özensiz bacanağım yüzünden tabut arabadan indirilirken yere devrildi; tabut kapağı açıldı, kefene sarılı cesedim yere serildi. Sanki hiçbir şey olmamış gibi çekiştire çekiştire yeniden tabuta yerleştirdiler…

Asabım bozulmuştu… Merak edip gelmesem daha iyi olurdu; bütün bu olanları görmek dayanılacak gibi değildi. İmam kanıksamış bir yüz ifadesiyle, oramı buramı çekiştire çekiştire, kaba hareketlerle cansız bedenimi yıkarken iyice sinirlendim.

Çok kızdım.

Daha önce hiç bu kadar kızmamıştım.

Ardından cenaze namazı için camiye gittim. Çok kalabalık değildi. Bizimkiler de her nedense ilan verip, bir gün daha beklemek yerine hemen gömmek için acele etmişlerdi.

Bedenim musalla taşında tabut içinde yatarken eş dost camiye gelmişlerdi.

Oğlumun ve kızımın ağlamaktan kızarmış gözlerini görünce yüreğim parçalandı. Yayıncım eşimi bir kenara çekmiş usulen yaptığı başsağlığı konuşmasından sonra baskısı çoktan tükenmiş kitaplarımı hemen basmanın doğru bir şey olacağını söylüyordu. Bir de adımı yaşatmak için ödüllü bir edebiyat yarışması düzenlemeyi öneriyordu.

Caminin cemaati olmasa cenaze namazını kılacak kimse olmayacaktı; benim çevremden namaza katılan ancak bir iki kişi olmuştu. Namazdan sonra da mezarlıkta alelacele gömüp dağıldılar.

Sonuç olarak her şey çok asap bozucuydu. Neyse ki merakımı gidermiştim.

Bitmişti… Artık dilediğimce avarelik edebilirdim. İstanbul kazan, ben kepçe dolaşmaya başladım. Doğma büyüme İstanbullu olmama rağmen ne kadar çok bilmediğim, görmediğim yer vardı.

Bir gün Beyoğlu’nda gezerken kitapçıların vitrinlerinde sıra sıra yeni baskısı yapılmış kitaplarımı gördüm. Bir kültür merkezinde de edebiyatçılığımla ilgili bir söyleşi vardı. Öldükten sonra birden önemsenmiştim. Başımı sallayıp, güldüm… Ellerim cebimde yürürken içime hüzün çöktü; öldükten sonra ünlenen yazarları andım.

Hüzünlendim.

Daha önce hiç bu kadar hüzünlenmemiştim.

Elma ağacının bereketi ( Masal ) / M. Hakkı Yazıcı

Resim: Anna Silivonçik

Elma ağacının bereketi 

Bir zamanlar ben de küçüktüm, ufacıktım. Top oynar acıkırdım.

Birazcık da yaramazdım.

Aç olduğumuzdan, yemek istediğimizden değil, haşarılıktan, macera olsun diye arkadaşlarımla birlikte komşularımızın bahçelerine girer, meyve aşırırdık.

Şimdi hatırlayınca ne kadar ayıp, niye yaptık diyorum, ama çocukluk işte,.. yapardık.

Komşularımız kızardı, kovalardı bizi. Ama biz ustaca kaçar kurtulurduk ellerinden. Bazı komşular annemize, babamıza şikayet ederdi bizi, kulaklarını bir çekiverin, bir daha yapmasınlar derlerdi.

Ama bir komşumuz vardı ki hepimizin korkulu rüyasıydı. Onun bahçesinden meyve aşırmak öyle pek kolay değildi. Sanki bizim bahçesine gelmemizi beklerdi. Daha çitlerden içeri girer girmez, nerede pusuya yattıysa üstümüze atlayıverirdi. Bir kaçımızı yakalar, bir güzel pataklardı.

Bununla da yetinmedi azman bir köpek aldı. Daha biz çitlere yaklaşır yaklaşmaz köpek havlayarak gelirdi.

Komşumuz çitleri de daha sağlam bir hale getirdi.

Bizim için bu bahçenin elmaları bir hayal olmuştu. Uzaktan geçerken bakar içimizi çekerdik.

Bencil bir komşumuzdu bu.

Aslında elmaları kendisi de yemezdi, toplamazdı; fazlasını komşularına, eşine dostuna dağıtmazdı.

Dallar, elmaların ağırlığından eğilir, eğrilir, zor taşırdı bu kocaman sulu, tatlı meyveleri. Elmalar olgunlaşır, yere düşer, çürürdü; ama bizim bahçesine girip, ağaçlara tırmanıp elmaları almamızı istemezdi.

Elmalar da mutsuzdu kuşkusuz. Çitlerin arkasında biz onlara, onlar bize bakardı.

Ama ne olduysa çitin öte kenarında, bahçenin dışında minik bir elma fidanı peydah oldu. 

Bahçenin içindeki elma ağaçlarının yavrusu diye düşündük. Ona sevgiyle baktık. Dibini eşeledik, tavuk kümeslerimizden gübre taşıdık, suladık.

Bu minik fidan birkaç yıl içinde hızla büyüdü, serpildi. Meyve veren kocaman bir ağaç oldu.

Ağacın meyvelerinin de bahçenin içindeki ağaçların meyvelerinden geri kalır yanı yoktu. Belli ki bir akrabalık ilişkileri vardı. Aynı kocaman, sulu, tatlı elmalardı bunlar.

Ağaca tırmanıp, bu güzel elmaları topluyor; aramızda pay edip, afiyetle yiyorduk. Yerken de bitecek, bu lezzetten mahrum olacağız diye ödümüz kopardı. Ağzımızdaki bu tat eksilmesin isterdik.

Bu arada bizi şaşırtan bir şeyin farkına vardık.

Sanki biz elmaları toplayıp, yememişiz gibi, her defasında ertesi gün gittiğimizde dalların yine elmayla dolu olduğunu görüyorduk. Önce yanılmış olduğumuzu düşündük, ama olağan olmayan bir durum vardı.

Sihirli bir elma ağacıydı bu. Bahçenin içindeki elma ağaçlarının dileği tutmuş, çitin öte tarafında onların bereketli bir evlatları bize en güzel meyvelerini sunuyordu.

Elmalar ye ye bitmiyordu. Ağaç, sadece meyvelerini değil, serin gölgesini de bize sunuyordu.

Büyümüştük, yaramazlık günlerimiz geride kalmıştı. Hepimiz elma yanaklı güzel, sağlıklı kızlar, oğlanlar olmuştuk. Her gün arkadaşlarımızla kitaplarımızı koltuğumuzun altına alır, ağacın altında toplaşırdık. Gölgesinde oturur, bir yandan elmalarımızı dişler, bir yandan da kitaplarımızı okurduk.

Bencil komşumuza ne oldu dersiniz? Onun yapabileceği bir şey yoktu. Bahçesinin kenarında, çitin öte tarafında bizi kıskançlıkla seyrederdi.

Ayşe, bir gün dayanamadı, bir tabak meyveyle yanına gitti, “ Elma ister misin amca?” dedi.

Elmamız herkese yetecek kadar bol. Bir sepet bu masalı anlatan Masalcı Dedemize, bir sepet de bu masalı okuyup, dinleyip ve paylaşacak olanlara…

29 Eylül 2013, Moskova

Masalcı Dedenin sözü (Masal) / M. Hakkı Yazıcı

Masalcı Dedenin sözü

Bir varmış, bir yokmuş, uzak diyarlardan birinde bir masalcı dede yaşarmış.

Her gün güzel bir masal uydurur çocuklara anlatırmış.

Masalların güzelliğinin sırrıysa onun anlatılamaz büyüklükteki çocuk sevgisinde gizliymiş.

Çocuklar onun masallarını çok sever, can kulağıyla dinlerlermiş. Kuşkusuz onlara bu güzel masalları anlatan masalcı dedeyi de çok severlermiş.

Masalcı dede de zaten çocuklar onu sevsinler diye bu masalları uydurur, anlatırmış. Başka hiçbir sebebi yokmuş.

Eeee, bu, olağan bir şey değil mi zaten? İnsanların ekmek, su, hava kadar sevgiye de gereksinimleri yok mu?

Zaman geçtikçe, yaşlandıkça masalcı dedenin içini bir endişe sarmış. Tamam, her gün bir masal uydurup anlatıyordu, ama ya bir gün bütün masallar biter; yenilerini uyduramazsa?...Çocuklar onu unutur ve artık eskisi kadar sevmezlerse? İşte o zaman hastalanır, ölürdü…

Farkında değildi, ama meğer güneş onu yukarıdan izlermiş. Güneş de beğenir, severmiş anlattığı masalları. Dolayısıyla o da severmiş masalcı dedeyi.

Bir gün masalcı dedeyi bir ağacın altında oturur, kara kara düşünürken görünce ışıklarını göndermiş, seslenmiş:

“Masalcı dede, niye böyle dertlisin?”

“Ah sevgili güneş, derdimi ancak sen anlarsın. Günün birinde masallarım tükenir, çocuklara anlatamam, onlar beni unutur, sevmez diye endişeleniyorum,” demiş.

“Dedecik, boşuna endişeleniyorsun,” diye seslenmiş güneş, ben ışıklarımı göndermeye devam ettikçe, yağmurlar yağıp, ağaçlar, çiçekler can buldukça, sular akarsulara, akarsular denizlere ulaştıkça, balıklar, tüm hayvanlar, insanlar yaşadıkça bu güzel dünyanızın öyküsü eksik olmaz. Sen de bu masallara can verdikçe masalcı dedenin ünü de, ona olan sevgi de eksik olmaz.”

Masalcı dedenin yüreğine ferahlık vermiş bu sözler.

“Ancak sen de yeni masallar anlatmaya söz ver,” diye devam etmiş güneş.

Söz vermiş masalcı dede. Çocuklar mutlu olsun, güzel masallarla büyüsün diye anlatmaya devam etmiş.

28 Eylül 2013, Moskova 

Akıllı anne tavşancık ( Masal ) / M. Hakkı Yazıcı

Akıllı anne tavşancık

Güneşli bir bahar sabahında tavşan ailesi ormanın içlerine gidip, her gün yediklerinden daha değişik, daha lezzetli bir şeyler bulup, akşam yemeğinde yemeyi kararlaştırdılar.

Zira her gün yedikleri havuç ve lahanadan bıkıp, usanmışlardı.

Baba tavşan, anne tavşan ve çocukları hazırlanıp, ormana uygun giysilerini giydiler.

Her şey çok güzel, güneşli, ılık, neşeli bir gündü. Ağaçlar çiçeklenmişti, dallarda kuşlar ötüşüyordu.

Ancak ne var ki böyle güzel bir zamanda umulmadık kötü şeyler de olabiliyordu. Onlar yollarına devam ederken, aç bir kurtla karşılaşacaklarını hiç akıllarına bile getirmiyorlardı.

Kurt, gerçekten çok açtı. O kadar ki önünden bir fil geçse onu bile yiyebilirdi. Ancak uzun zamandır bir fil bile görmemişti.

İki gündür yiyebildiği, ancak yakaladığı küçük bir ördek olmuştu. Tavşanlarla karşılaşınca gözleri parladı.

Şansı dönüyor muydu, ne?

Baba tavşan kaçıp, kurtulabilirdi.

Ama ya yavru tavşancık?

Peki ya hep birlikte karşı çıksalar, kendilerini korumaya çalışsalar?

Yok, o da akıllıca bir şey değildi.

“Ne kadar çaresiz,” diye yakındı baba tavşan.

Kurdun hiç acelesi yoktu.  Üçünü de yakalayıp, inine götürüp, acıktıkça sırayla yiyecekti.

Önce hangisinden yemeye başlasam, diye düşündü.

Açtı ve kendisine güzel bir ziyafet çekmeye kararlıydı.

Düşündü, düşündü anne tavşandan başlamayı düşündü. Anne tavşan iyice semirmiş ve güzeldi. Mutlaka eti de lezzetli olacaktı.

Ancak kurdun hesap etmediği bir şey vardı: Anne tavşan sadece çok güzel olmayıp, aynı zamanda çok kurnaz ve akıllıydı. Yanından hiç eksik etmediği çantasından bir ayna çıkardı. Kurda:

“Bu aynayı size armağan etmek için getirmiştik,” dedi.

Kurt, pek anlam veremedi, ama armağan almaktan da mutlu olmuştu. Dişi tavşandan dişi kurda verilen güzel bir hediyeydi.

İçinden “Hiç umutlanmasınlar. Bu armağan onları yememe engel olmaz,” dedi.

Aynayı eline aldı. Yüzüne baktı.

Güneş de tavşanlardan yanaydı ışıklarını aynaya gönderdi.

Kurt, aynaya baktığında çığlığı bastı:

“Aaaa, bu ben miyim?” dedi.

Aynada tombul ve çirkin bir aksi vardı.

Bir dişi kurdun mutsuz olması için yeterliydi. Çok uzun zamandır hiç aynada kendisini görmemişti.

“Ne kadar şişmanlamışım? Çok çirkin görünüyorum, bu halimle beni hiçbir erkek kurt beğenmez,” diye söylendi.

“Mutlaka rejim yapıp, kilo vermeliyim. Hem de hemen şimdi başlayarak.”

Açtı, ama tavşanları yemekten vazgeçti.  Hediye için de çok teşekkürler etti. Öyle ya tavşancıklar bu hediyeyi getirmeseydiler bu kadar çok şişmanladığını anlayamayacaktı.

Yavru tavşancık, güçlü olduğu için hep babasıyla övünürdü, ancak bu defa çok akıllı olduğu için annesine büyük hayranlık duydu.

Demek akıllı olmak bazen güçlü olmaktan daha fazla işe yarıyordu.

Tavşanlar, rahat bir nefes alıp, kurda veda ettiler.

Evlerine dönüp, çiftçilerin tarlalarından arakladıkları havuçları, lahanaları yiyerek yetinmeye karar verdiler.


10 Ağustos 2013, Moskova

Dilek

Bir gün,
Lodos değişiklik yapsa,
Mesela Kuzeyden esse
Kadıköy-Karaköy vapuru karar değiştirse
Tornistan edip Kanlıca’ya yanaşsa
Erguvan çiçekleri kıyak yapıp ağustosa kadar uzatsa
Boğaziçi’ndeki misafirliklerini
Martılar kedileri yemeğe davet etse

Mesela Mustafa’nın karnesinde bütün notları “pekiyi” olsa…

Kemal amcamın romatizma ağrıları sona erse

Sahil boyunca yorulasıya yürüse,

Ciğerlerine çekse Boğaziçi’ni,

Balık ekmekle yeniden merhaba dese İstanbul’a

Ada vapuru iskelesinde elinde bavuluyla Dimitri amcama rastlasam

Altı Yedi Eylül’den sonra Yunanistan’a kaçan.

Yüzünde kocaman bir gülücükle

“Vre, dayanamadım vatanıma geri döndüm, dese.

Gülfidan’ın kocası pazardan eve iki file dolusu zerzevatla gelse
Gülümser teyze ağızlarına biber sürse

Biber gazı atanların

Savaş, sadece eniştemin ismi olsa,

Simitçi Ramazan’ın cebinde yürürken metal paralar şıngırdasa,

“Umuut var, taze umut var!” diye bağırsa…

Hastaneler, hapishaneler boşalsa,

Okullar, fabrikalar, pazarlar,  tıka basa dolsa.

Pazar yerleri şenlik mekanı olsa,

Buzdolapları ağzına kadar, tıka basa dolu olsa,

Ciğercinin kedisiyle, sokak kedisi arasında musavat olsa…

Enflasyon, devalüasyon, açlık, işsizlik, vesair muzırat

Birer Bir Nisan şakası olsa.

Bir Mayıslarda hep tozsuz, gazsız şenlik olsa…

Bayraklar süslese meydanları

Yollar yürümekten aşınsa

Güneş öldürse mikropları,

Temizlese pislikleri.

Umutlar yeşerse, hayaller gerçek olsa…

Yalanlar, gerçeklerden tırsıp, terk eylese diyarı.

Aşık olsa
Varoşların bütün kızları...

Sevinçten deli olsak,

Her gün, ama her gün bayram olsa…

İşte,
Ben,

O zaman her gün kutlarım yaşıyor olmanın mutluluğunu
Çengelköy’deki çay bahçesinde.

Fazlasında valla billa gözüm yok; 
Bir bardak çay, yanında bir simit yeter.

Sihirli Şapka ( Masal ) / M. Hakkı Yazıcı

                                                                                                          


Sihirli Şapka 

Bir varmış, bir yokmuş diye başlayalım; masal niyetine okunsun.

Bir zamanlar uzak köylerden birinde bir yaşlı adam varmış. Adı ermişe çıkmış; derdi olan ona koşar, akıl fikir sorarmış.

Gürültüyü, kalabalığı pek sevmezmiş; derin düşüncelere dalmasına engel olduğunu düşünürmüş. Bu yüzden de köyün biraz dışında, ormanın kıyısında bir kulübede yaşamayı seçmiş. Dünyalar kadar sevdiği karıcığını da yitirdikten sonra kendisini iyice insanlardan uzak, kulübesinde düşünmeye vermiş.

Yaşlı adamın bir tanecik kızı varmış. Evlenmiş, aynı köyde yaşarmış Bir de çok sevdiği torunu varmış. Torunu her sabah dedesinin yanına gelir, ona hikayeler anlattırır, birlikte hoşça vakit geçirirlermiş.

Dünya hali yaşlı adamı üzermiş, elinden bir şey gelmeyince de iyice içine kapanır olmuş.  Sadece ziyaretine gelen derdi olanları misafir eder, onların derdine çare bulmaya çalışırmış. Bazen akıl, bazen bitkilerden yaptığı basit bir ilaçmış bütün verdiği.

Biraz yaş, deneyim, bilgi; biraz da akıl olunca ister istemez bütün gün çalışmaktan gözünü açamayan cahil köylülerin gözünde bir alim, her şeyi bilen bir ermiş oluvermiş.

Köylülere göre yaşlı adamın kerameti aklında, yılların getirdiği deneyiminde, elinden eksik etmediği kitaplarından edindiği bilgisindeymiş.

Ama yaşlı adam aynı düşüncede değilmiş. Aklının çok genç yaşlarından beri başından eksik etmediği, sadece uyurken ve yıkanırken çıkardığı fötr şapkasından geldiğine inanırmış.

Şapkasını ona dedesi vermiş. O da şehirden namlı bir şapkacıdan almış. Dedesi de çok akıllı bir adammış, ölmeden önce onu yanına çağırmış, “Bak demiş, sana tarla, hayvan falan bırakamıyorum; bu şapkayı al, senin olsun. Sana akıl, fikir verir,” demiş. O da öyle inanmış.

Şapkayı hiç mi hiç çıkarmazmış. Köylüler de onu öyle tanırlarmış.

Arada sırada, bayramda seyranda, düğünlerde şapkasıyla köye gelir kendisini gösterirmiş. Köydeki herkes kasket giyerken o, fötr şapka giyermiş.

Gençlerden ona özenip, şapka alıp giyenler olsa da fötr şapka onun bir simgesiymiş.

Büyükleri, babası onun bu tuhaf halini garipseyip, “Oğlum kapalı yerde şapka giyilir mi?” diye uyarsalar bile inat eder şapkasını çıkarmazmış.

Günün birinde olan olmuş, güzel bir bahar sabahı ormanın içinde dolaşırken şakacı bir rüzgar yaşlı adamın şapkasını uçuruvermiş.

Şapka havalanmış, havalanmış, uzaklaşıp, gökyüzünde görünmez olup, kaybolmuş.

Adamcağız telaş içinde şapkanın peşinden koştursa da şapkayı yakalayamamış. Gün boyu her yerde şapkayı aramış, ama nafile…Bulamamış.

Aramış, aramış,..bulamamış.

Çok üzülmüş. Telaşa kapılmış. Sanki rüzgar şapkayı uçuruverince aklı da başından gitmiş.

Torununu da yanına alıp ertesi günü, bir ertesi günü yine aramış. Günlerce telaş içinde şapkasını aramış, ama nafile…

Şapkasız kalınca kendisini çok çaresiz hissetmiş. İyice içine kapanıp, insanlardan kaçar olmuş.

Köylüler bir anlam verememiş. Dertleri çokmuş, ama onlara akıl, fikir verecek biri de yokmuş. Dertleri iyice artmış.

Duruma yaşlı adamın torunu da çok üzülüyormuş. Düşünüp taşınıp, şehre inip şapkanın benzerini bulup almayı kafasına koymuş.

Bir sabah torunu anacığından aldığı parayla ahırdan eşeğini alıp şehrin yolunu tutmuş. Dağların arasından geçip şehre varmış. Pek bilmezmiş şehri, ancak sora sora bir şapkacı dükkanını bulmuş. Model model şapkalar varmış dükkanda, ama dedesinin şapkasının benzeri yokmuş.

Hem yorgunluktan, hem de çaresizlikten delikanlı dükkanın ortasına çöküvermiş.

Çocuğun durumunu gören dükkan sahibi “Gel,” demiş, “bir de dükkanın deposuna bakalım, belki aradığın şeyi orada buluruz.”

Dükkanın deposu arkada, karanlık, tozlu, kocaman bir yermiş. Birlikte ta arka raflara kadar bakmışlar. Şans bu ya, sonunda tozlu bir kutunun içinde dedesinin şapkasının neredeyse tıpatıp aynısı bir şapkayı bulmuşlar. 
Delikanlı sevinçten çıldıracak gibi olmuş.

Meğer bu şapkanın içinden çıktığı eski koliler dükkan sahibinin aynı işi yapan babasının zamanından kalmış. Müşteri bulup, satılmadığı için yıllarca deponun diplerinde bir yerde dururmuş.

Dükkan sahibi para da almamış, şapkayı çocuğa armağan etmiş.

Yaşlı adamın torunu şapkayı itinayla bir torbaya yerleştirip, eşeğine atladığı gibi, hiç vakit kaybetmeden köyünün yolunu tutmuş.

Dedesinin kulübesine gitmiş, Sürpriz yapmak için ilkin şapkayı torbadan çıkarmamış. Yaşlı adam çok dertliymiş, ama konuşunca aklından bir şey eksilmediği anlaşılıyormuş. Yine bilgili, yine akıllıymış.

Çocuk bunu anlamış, dedesinin tuhaf bir inanca sahip olduğunu, şapkayı giyince kendisine güven geldiğini düşünmüş. Sonunda dayanamamış, torbadan şapkayı çıkarmış. Şapkayı ormanın içlerinde bir meşe ağacının yüksek dallarından birine takılmış olarak bulduğunu söylemiş.

Zavallı ihtiyarcık inanmış, çok sevinmiş. Derdinden bu şapkanın kendi şapkası olmadığını anlayamamış.

Şapkayı hemen başına geçirip akıllı sözler söylemeye, güzel şiirler okumaya başlamış. Dede, bizim bildiğimiz eski dede gibi olmuş.

Köyde her şey normale dönmüş. Herkes mutluymuş. Derdi olan yine yaşlı adama koşmuş.

Ama güzel günler de tükeniyor. Yaşlı adam bir gün ölmüş. Köyde günlerce ağlayıp, yasını tutmuşlar. Adam ölmeden önce de torununu yanına çağırmış şapkasını ona emanet etmiş.

Artık genç bir delikanlı olan torunu şapkayı başına geçirmiş. O da dedesi gibi bilgili ve akıllı imiş. Şapkaya ihtiyacı olmadığını da biliyormuş, ama dedesinin geleneğini bozmak istememiş şapkayı başından sadece, uyurken ve yıkanırken çıkarmış.

Köylüler gencecik yaşına rağmen dertleri olduğunda her şeyi ona danışır olmuşlar. Ünlenmiş, adı ermişe, dervişe çıkmış; namı köyü de aşıp civar köylere, kasabalara kadar yayılmış. Ta uzak diyarlardan, dağların arkasındaki illerden, memleketlerden akıl danışmaya, şifa bulmaya gelenleri olmaya başlamış.

Eeee, masalımız buraya kadar. Delikanlı köydeki elma ağacının dalından üç elma koparıp verdi; birini biz yedik, birini parçalayıp kuşlara attık, diğeriniyse bu masalı dinleyene armağan ediyoruz.

Moskova, 01 Nisan 2013