Anlat Bana Zeytin Ağacı

Anlat Bana Zeytin Ağacı (1)

Manisa’da, Zeytinliova’da

Yaşı on asırı aşkın bir zeytin ağacı,

Benim sevgili zeytin dedem,

Diğer ağaçlara ayıp olmasın diye

Kasabanın ismi değişse, dedi.

Ova da ona uydu,

Dağlara ayıp olmasın diye…

Zeytin ağacı, biz, dedi

Diğer ağaçlarla kardeş gibi yaşarız onca zamandır

Ova da dedi ki ben de hakkı yenmesin isterim

Bana sularını gönderen şu karşıdaki dağların.

***

İşte bana her şeyi anlatan,

Her şeyi bilen

Bu zeytin ağacıdır.

***

Zeytin dedem, diye başladım;

Bana yarenlik edecek biri lazım

Uzanıp, sırtımı vereyim yaşlı gövdene

Sığınayım ulu gölgene

Rüzgarda hışırdayan yapraklarının serinliği

Ferahlatsın içimi.

Sonra usul usul anlat bana

Neler oldu?

Nedir bu işler?

Çok sorum var sana

Tek tek sorayım,

Usul usul anlat bana.

Tanrı sevdiği insanları

Zeytin ağacı olan yerlerde yaşatırmış,

Daha çok sevdiklerinin ise

Zeytin ağacı olurmuş...

Doğru mu?

Peki, öyleyse, yani doğruysa

Böyle bereketli topraklarda

Onca yoksulluk, onca dert niye?

İnsanlar?

Ya insanlar?...

Nedir bu insanın insana ettiği?

Bilirsin Epikür dedem, demiş ki

Tanrı varsa bu evrende,

Bunca kötülük niye?

***

Sorma, dedi zeytin ağacı,

Bugün çok efkarlıyım…Çok

Haberler kötü.

Gökyüzünde kara bulutlar

Kömür karası, kara bir gün

Felaket hanelere düştü.

Hepimizin içi karardı.

Bir Fatma kız var, muhtemel tanımazsın

Yorulunca gölgeme sığınır senin gibi

Yarenlik eder bana

Fatma’nın dikili bir zeytin ağacı bile yoktu,

Ama olsun zeytin kasabasında yaşıyordu

Kadir’i ve yavrusu Bünyamin’iyle

Mutlu yaşarlardı bu zeytin kasabasında

Canı çıkasıya didinir evinin rızkı için

Kendisi zeytinde.

Kocası madende.

O getirdi

Kara kömür ocağından kara haberi

Üçyüz can kalmış toprağın dibinde

Kara deliğin kara labirentlerinde

 “Kocam bir cebe sığınmış olsa bari,” dedi Fatma

Kartı yukarıda maden girişinde

Kendisi, lambasıyla aşağıda

Kocası Kadir ve can arkadaşı

Soğanını, ekmeğini paylaştığı Soma’lı Kader  

Son yolculuklarında yine beraber.

*** 

Kadir’in kaderi böyle mi olmalıydı?

Hiç umut yok mu zeytin ağacı?

***

Yoktu!

Tek tek söndü umutlar,

Madenci lambalarının ışığı gibi.

Fatma, kara deliğin dibine çöktü

Yemedi, içmedi, dört gün bekledi.

Ancak Kadir’i dönmedi

Şimdi Fatma’cık nasıl tutunacak yaşama

Şimdi nasıl sevecek yavrusunu,

Yetim Bünyamin’ini

Eskisi gibi

Kömür karası gözlerinden ötürü

Kömür gözlüm diye!

İşte böyle, geldi

Kömür karası kara günler

Gökyüzünde kara bulutlar

Yüz karası, kömür karası,
Böyle mi kazanılmalı ekmek parası?

M. Hakkı Yazıcı
Moskova, 16 Mayıs 2014