Foto İhsan’ın fotosu (Kısa öykü)

 

Foto İhsan’ın fotosu

 

 

İhsan’ın İstanbul’dan Tahtakale’den ikinci el Rus mallarının satıldığı bir işporta tezgahından aldığı Zenit marka fotoğraf makinesi kasabanın tarihinin belgelenmesinde çok önemli bir oynamıştı.

Zülfiye’nin nişanında, Sabri’nin sünnetinde, Ahmet ile Seniha’nın düğününde, Mustafa’nın mezuniyet töreninde çekilen fotoğraflar aile albümlerinde yerlerini almışlardı.

“İhsan abi, nişanımda fotoğrafları sen çeker misin?”

“Tabii ki sevgili kardeşim.”

“Abi oğlanın sünneti var. Davetlimizsin. Bir iki fotoğrafını da çekersin artık yeğeninin.”

“Tamam, kardeşim merak etme.”

Böyle işte. Bütün mutlu törenlerde, kasabasının inşaatı yeni biten okulunun açılışında, askerde İhsan gözü hep vizörde, görevde.

İhsan bir gün aniden öldü.

Halbuki hastaneye güle oynaya gitmişti. Ameliyatta bir şeyler ters gitmiş, hayatını kaybetmişti.

Kasabalılar birden İhsan’ın hayatlarında ne kadar müstesna bir yeri olduğunu fark ettiler.

Can kardeşi, arkadaşı Memduh, İhsan’ın cenazesinde kullanılacak yakalıkların basımı ve tabutunun önüne konulmak için bir fotoğrafını aradı.

Bulamadı.

Annesine sordu. Yoktu.

Fotoğrafçı İhsan’ın fotoğrafı yoktu.

Yıllarca Zenit fotoğraf makinesinin vizöründen kasabaya bakan İhsan’ın kameranın önüne geçmeye fırsatı olmamıştı hiç.

Sonunda İhsan’ın ilkokul diplomasındaki siyah önlük, beyaz yakalıklı vesikalık fotoğrafını çoğaltıp durumu kurtardılar.

 

Emeklinin taze balık bayramı (Kısa Öykü)

 

Emeklinin taze balık bayramı

 

Kasımın ortasında alışıldık bir sonbahar günü. Hava bulutlu, yağmur ha yağdı, ha yağacak. Rüzgar sert değil, ama insanın içine işliyor.

Halbuki dün ne güzel, güneşli bir hava vardı.

Emeklinin günlük yaşamı nasıl olacak? Sabah kalk fırına git, taze ekmek al. Eskiden olsa günlük gazete de alırdı. Ama o iş te bitmişti artık.

Yolunu uzatsa da çarşının içinden geçiyor hep.

Böyle işte, sıradan bir güne başlangıç.

Tam bir balık tezgahının önünden geçerken balıkçının patlayan bağırtısıyla irkildi:

“Hay maşallah! Gerçek uskumru bu,Tuzla’nın denizinden.”

Arkasında tanıdık bir ses:

“Hayret! Saros dışında kalmış mıydı? Bunlar kirliliğe karşı mutasyon geçirmiş nesil olmalı.”

Sesten yana döndü: Elektrik İdaresi’nden emekli komşusu Peyami Bey.

“Şimdiki gençler uskumru ile kolyoz farkını bile bilmezler ne yazık ki!..” diye cevap verdi.

Peyami Bey:

“Vay mirim, nasılsın? Niye görüşemiyoruz?”

“Görüşüyoruz ya.”

“Yok, yani uzun zamandır demek istiyorum.”

Nasıl olsun? Herkesin kendine göre işleri var.

Elektrik, su parası yatırma, hastane kuyrukları, torunlara göz kulak olma,.. Bir sürü iş.

Peyami Bey:

“Benim hanım, İzmir’e ablasına gitti. Evde yalnızım. Güz bekarıyım yani. Öğlende ne yesem diye düşünüyordum. Gel şuradan bir kilo alıp kızartalım.”

“Valla olur mu? Gerçi benim hanım da Göztepe’ye kızına, torun bakmaya gitmişti.”

“Hadi, fazla düşünme gel.”

Bir kilo uskumru, sıvı yağ, bir tava, harlı ateş, biraz yeşillik, bir limon ve taze ekmek.

Alışmış ellerin maharetiyle çabucak hazırlanan bir ziyafet.

Böyle olur, emeklinin taze balık bayramı.